Zomaar een zondag

Zo maakten we verleden week nog familiefoto’s en gekten we een beetje ‘leuk voor later’. Dat later nu al gewaardeerd wordt, is wel erg snel. Onverwacht moet mijn vader zaterdagmiddag naar het ziekenhuis nadat hij thuis tijdens het lezen van de krant zomaar van de stoel viel en zich dat niet kon herinneren.

Die zaterdag was het op de afdeling een drukte van belang. Alle zes bedden vol, visite en de verpleegkundigen druk in de weer. En nu zondagavond, only the lonely. Twee verpleegkundigen in volle aandacht voor mijn vader. Dat is mooi. Mijn moeder neemt het er ook even van en vertelt hen haar verhaal. Ik zie dat er veel geduld voor is. Ze luisteren oprecht. Ze knikken af en toe en stellen wat vragen. Dat is mooi. Ze nemen er de tijd voor. Immers, zij willen toch ook even eten en de E learning programma’s staan op de schermen.

Ik bedenk dat het handig is dat ik de verpleegkundigen ook nog even aanspreek. En mijn zorg uitspreek om mijn ouders. Ze begrijpen het. Hadden al de vinger op wat zere plekjes kunnen leggen en hebben een neus voor bijzonderheden. Temeer geldt dat dit beroep op je lijf geschreven moet zijn. Hoewel je beter ook nu het ziekenhuis langs kunt lopen, verbaas ik me iedere keer weer. Ik verbaas me over deze binnenwereld in de buitenwereld.

Voor mij zijn ze dan ook echt het super AA Team, van A locatie, het Rode Kruis Ziekenhuis maar ook de Aandacht van verpleegkundigen Angela en Anneke (namen gefingeerd vanwege de privacy).